Τα τελευταία χρόνια παρακολουθώ αρκετά θεατρικά έργα που στήνονται με μια κινηματογραφικη τεχνική, με καταιγισμό εναλλασσόμενων σκηνών, flashbacks, εσωτερικές σκέψεις των ηρώων και ψυχολογικές εμβαθύνσεις. Σε γενικές γραμμές δεν είμαι λάτρης αυτής της σχολής, καθώς με αποσυντονίζει, και την προτιμώ ως εργαλείο αφήγησης περισσότερο στον κινηματογράφο.
Η νέα παράσταση “Intra Muros”, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (στην οποία βρήκα μια νοητή συνάφεια και διάλογο με το “Μια Άλλη Θήβα”, τόσο ως προς την τεχνική, όσο και ως προς τη θεματολογία) αποτελεί αναμφίβολα τέκνο της παραπάνω σχολής. Και παρότι έχω τις προσωπικές μου ενστάσεις, θεωρώ ότι ο Παντελής Δεντάκης υπηρέτησε υποδειγματικά αυτό το είδος και παρότι οι εναλλαγές του έργου είναι ασφυκτικές, δεν αφήνει ούτε δευτερόλεπτο το θεατή μετέωρο. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους ηθοποιούς της παράστασης, οι οποίοι εναλλάσσονται τόσο όμορφα και ρευστά ανάμεσα στους εναλασσόμενους χαρακτήρες. Για μια ακόμη φορά, βέβαια, δηλώνω αθεράπευτα γοητευμένος από την ερμηνεία της Αλεξάνδρας Αϊδίνη. Ομοίως, τα σκηνικά της Ηλένιας Δουλαδίρη εξυπηρετούν απόλυτα το σκοπό του σκηνοθέτη και του κειμένου.
Υπάρχει κάτι στραβό θα μου πεις στην παράσταση ή όλα τα βρήκες υπέροχα; Επειδή φημίζομαι για το πόσο στραβόξυλο είμαι, προφανώς και κάτι με χάλασε, αυτό όμως δεν είχε να κάνει καθόλου με τους συντελεστές της παράστασης. Οι ενστάσεις μου βρίσκονται στο ίδιο το έργο του Μισαλίκ. Πάντοτε στο θέατρο, σε αντίθεση ίσως με τον κινηματογράφο που εκεί μου αρκεί μια ωραία ιστορία, αναζητώ αυτό που θα πάρω μαζί μου στο σπίτι. Θες να το πεις επιμύθιο, θες να το πεις προβληματισμό…εγώ το θα το έλεγα μια φαγούρα στο μυαλό που σε κάνει να σκέφτεσαι την παράσταση αφού φύγεις από το θέατρο. Αυτό σπανίως μπορεί να μου το προσφέρει μια τέλεια σκηνοθεσία, η τεχνική αρτιότητα ή οι εκπλητικές ερμηνείες των ηθοποιών. Το μόνο που μπορεί να μου προκαλλέσει αυτή την πνευματική “αλλεργική αντίδραση” είναι το κείμενο. Και εδώ ο Μισαλίκ μας προσφέρει μια βύθιση στη θεατρική εμπειρία, στο θεατρικό παιχνίδι, που κινείται στα όρια της ψυχογραφίας μέσα από μια πολύ όμορφη ιστορία…αλλά μέχρι εκεί. Προσωπικά θα ήθελα πολύ το Intra Muros να το δω σε μια κινηματογραφική ταινία, θα το θεωρούσα υπέροχο, αλλά στο θέατρο θεωρώ πως κάπως χάνει.
Υπάρχει κάτι στραβό θα μου πεις στην παράσταση ή όλα τα βρήκες υπέροχα; Επειδή φημίζομαι για το πόσο στραβόξυλο είμαι, προφανώς και κάτι με χάλασε, αυτό όμως δεν είχε να κάνει καθόλου με τους συντελεστές της παράστασης. Οι ενστάσεις μου βρίσκονται στο ίδιο το έργο του Μισαλίκ. Πάντοτε στο θέατρο, σε αντίθεση ίσως με τον κινηματογράφο που εκεί μου αρκεί μια ωραία ιστορία, αναζητώ αυτό που θα πάρω μαζί μου στο σπίτι. Θες να το πεις επιμύθιο, θες να το πεις προβληματισμό…εγώ το θα το έλεγα μια φαγούρα στο μυαλό που σε κάνει να σκέφτεσαι την παράσταση αφού φύγεις από το θέατρο. Αυτό σπανίως μπορεί να μου το προσφέρει μια τέλεια σκηνοθεσία, η τεχνική αρτιότητα ή οι εκπλητικές ερμηνείες των ηθοποιών. Το μόνο που μπορεί να μου προκαλλέσει αυτή την πνευματική “αλλεργική αντίδραση” είναι το κείμενο. Και εδώ ο Μισαλίκ μας προσφέρει μια βύθιση στη θεατρική εμπειρία, στο θεατρικό παιχνίδι, που κινείται στα όρια της ψυχογραφίας μέσα από μια πολύ όμορφη ιστορία…αλλά μέχρι εκεί. Προσωπικά θα ήθελα πολύ το Intra Muros να το δω σε μια κινηματογραφική ταινία, θα το θεωρούσα υπέροχο, αλλά στο θέατρο θεωρώ πως κάπως χάνει.
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να βρείτε εδώ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου